Maandag, 10 september 2012

Terwijl Nederland weer aan het werk gaat bereiden wij ons voor op de derde dag van onze Coast 2 Coast. ’s Morgens om 7:00 uur liepen de wekkers weer af en konden we weer het ontbijt. Deze keer zaten we niet alleen aan het ontbijt. Er waren meerdere fietsers onderweg in de Pyreneeën. Enkelen alleen maar ook een duo dat samen onderweg was. Frank en Sjef waren vandaag de “gelukkigen” om de auto’s naar de volgende halte te brengen. Het lot had immers zo bepaald. Van daaruit zouden ze ons tegemoet fietsen. Om 8:40 uur vertrokken we vanuit Arette met de volgende beklimmingen op het programma. Col de Lie (600m), Col d’Ichère (695m), Col de Marie-Blanque (1035m), Col de Porteigt (880m), Col d’Aubisque (1709m)en de Col de Soulor (1474m). Door een verkeerde afslag waren we de Col de Lie al voorbij voordat we er erg in hadden. Maar geen probleem ook via een andere weg was de Col d’Ichère alsnog te bereiken. Zonder noemenswaardige problemen werd de top bereikt. Op de top moest er wel gesleuteld worden aan het versnellingsapparaat van de fiets van Johan. De ketting had geen zin om op het juiste tandwiel te blijven. Na wat aanpassingen konden we onze weg vervolgen. De eerste serieuze beklimming van de dag volgde al snel, Blanke Marie, ofwel de Col de Marie Blanque. De eerste kilometers bleef de groep bijeen maar toen de stijgingspercentages boven de 8% kwamen werd het peloton wat langer gerekt. Ieder in zijn eigen tempo werd de top gehaald. Bovenop werden we nog verwelkomd door 2 dames uit Zeeland. Ook zij waren op weg met een 6-tal fietsers om door de Pyreneeën van west naar oost te fietsen. Aangezien ze nog in afwachting waren van hun groep fietsers hadden ze mooi de tijd om ons op de gevoelige digitale plaat vast te leggen. Vanaf de Marie Blanque ging het in een mooi tempo naar beneden. Net voor Bilhères moest er even gestopt worden voor het vervangen van een lekke band. De lokale bevolking had de meidoornheg gemaaid maar blijkbaar niet alle doorns opgeruimd. Pech voor Jan maar hij is hier zo bedreven in dat het leed snel geleden was. Verder afgedaald naar Bielle waar we op zoek moesten naar vers drinkwater de bodem van de bidons was bij de meesten in zicht. Alvorens te starten met de beklimming van de Aubisque hebben we in Laruns gegeten. Op het terras was er wederom veel aandacht voor ons Coast 2 Coast shirt. Iedereen is toch wel erg benieuwd wat we aan het doen zijn. Door velen zijn onze shirts ondertussen al gefotografeerd. De beklimming van Aubisque verloopt in het begin niet al te steil. Dat is wel net zo prettig met een net gevulde maag. Naar mate we dichter bij de top komen lopen de stijgingspercentages verder op en valt ook hier de groep uiteen. Net onder de top komen we ook onze chauffeurs tegen die de Aubisque vanuit de andere kant hebben beklommen. Nadat iedereen boven is worden er foto’s gemaakt en dalen we af naar de herinneringsbord van Wim van Est. Hij vloog daar op 17 juli 1951 uit de bocht en werd met aan elkaar geknoopte fietsbanden uit het ravijn getakeld. Zijn hart stond stil maar zijn Pontiac horloge tikte nog. Van daaruit naar de volgende col, de Col de Soulor. Niet echt een forse inspanning omdat je al op behoorlijke hoogte bent. Nu volgde een lange afdaling naar Arrens-Marsous waar we slapen in Gîte-auberge Camélat. Zeg maar de plaatselijke dorpsherberg. Ook vandaag hebben we het weer droog gehouden en gelukkig was de temperatuur wat lager dan de eerste dagen. Niet erg tijdens de lange beklimmingen. Het avondeten was trouwens goed geregeld. Een lekker koud tomatensoepje vooraf, gevolgd door brood met meegebakken ham en pastei en als hoofdgerecht een grote pan rijst met garnalen en gestoomde forel. Het toetje was wederom een taartje. Maar ditmaal geen Baskisch taartje maar een overheerlijk bessentaartje. Vanavond op tijd naar bed, morgen een stevig programma met de Tourmalet, d’Aspin en de Peyresourde. De groeten allemaal daar in dat vlakke Nederland en tot morgen.