Woensdag 12 september 2018

Na een typisch eenvoudig Frans ontbijt in ons nieuwe hotel met ruime keuze in stokbroodbeleg (jam, jam, jam, jam of jam en met wat meer geluk een beetje kaas) was de bodem gelegd voor een nieuwe dag in het zadel. De meeste batterijen waren afgelopen nacht weer helemaal opgeladen (inclusief die van een enkele fiets). Maar die van Ron en Henk bleken nog niet helemaal vol te zijn. Zij kozen voor een korte herstelrit en maakten een ritje van ca. 32 km.
Het peloton startte de dag met een lange frisse afdaling van ca. 25 km. Het eerste deel weg was recent voorzien van een nieuwe slijtlaag. Hierdoor veel losse steentjes en dus oppassen! Zonder problemen kwamen we beneden en draaide we rechtsaf over een mooi stenen bruggetje, waarna we door een mooie gorge nog wat verder afdaalden.
Nadat de beentjes heel langzaam warm waren gedraaid begonnen we aan de eerste maar lange klim van in totaal ca. 40 km. In een kleine afzink werd er lek gereden. Het bleek een doorn in het oog, of gelukkig toch in de voorband. Tijd voor een nieuw rubbertje (binnenband). Tijdens een onderonsje in de wachtkamer kwam er een onverwacht verhaal los bij een van de renners. Hij had vorige week nog eens goede seks gehad. Hij had ‘doktertje gespeeld’ en was wel 3 uur bezig geweest!! Waarvan 2 uur en 55 minuten in de wachtkamer…
Enfin, de band was ondertussen vakkundig verwisseld en we konden onze weg vervolgen over een rustige weg met mooie vergezichten, waar we nog enkele andere fietsers tegen kwamen. Via een aantal topjes over een bergrug kwamen we uiteindelijk aan bij Col du Chap Del Bosc (1.169 m). Even groeperen, wat brandstof erin en zo daalden we af over een nat wegdek naar de voet van de Col Notre Dame des Neiges. Na enkele kilometers klimmen legden we aan voor een lunch in het dorpje Saint Laurant Les Bains. Hier is ook een terminaal bad gevestigd waar oude van dagen een frisse plons nemen in helend bronwater. Een Franse lunch hoeft niet moeilijk te zijn: 10 stokbroden met ham en 1 met kaas. Wel wat vreemd vonden we de volgorde van bediening: eerst de stokmik en een poos later pas de drank… maar dat terzijde. Elke seconde telt. Dat bleek toen een van de gasten in het restaurant onwel was geworden (waarschijnlijk verslikt in Stockeu, maar die ligt toch in België?). De plaatselijke vee-arts werd opgetrommeld, maar het bleek mee te vallen met ons als aandachtige toeschouwers. Met een goed gevulde maag vervolgden we onze klim.
Na een korte afdaling ging het vals plat met de wind vol op kop. Het peloton brak en er ontstond zelfs een waaier. Na de hergroepering volgde een korte maar vinnige klim naar het dak van vandaag: col de Pratazanier (1.222 m). Hierna volgde een steile afdaling over geitenpad. Niet al te best asfalt, maar wel met erg mooie vergezichten. Even stoppen voor enkele kiekjes voor later.
Op het plate du jour (Frans voor dagmenu) stonden nog 2 toetjes. Het eerste toetje was een vervelende steile klim naar Col de Croix de Toutes Aures (1199 m) over wederom een steil geitenpad. Hier liepen de percentages op naar dubbele cijfers. Eenmaal boven wachtte ons nog het laatste toetje: een mooie afdaling terug naar ons hotel in Valgorge. Onze tellertjes gaven 121 km en 2300 hm aan. Het was weer een mooie dag!
Quizvraag van vandaag: wie speelt er graag ‘doktertje’?