Etappe 2, Esteréncuby --> Arette 92 km 2600 hm

Na het ontbijt vervolgen we de doorgaande D-301 stroomopwaarts in zuidelijke richting. De weg buigt een paar kilometer verder naar links, waarbij vrijwel direct de schrik om menig hart zal slaan. Talloze reputaties zijn namelijk gebroken op het nu voor ons liggende weggedeelte. Waar je bij de beklimming van de Tourmalet af en toe boven de 10% uitkomt, daar kom je er hier zelden onder. Net als tijdens de voorgaande etappe zijn er uitschieters richting de 15% en hoger.
Het landschap is fenomenaal, de weg opvallend smal en het verkeer zal bestaan uit niet veel meer dan een enkele herder, die in z’n bestel-Renaultje of -Peugeootje omhoog of omlaag toert. Hoe hoger we komen, des te onherbergzamer het landschap oogt. De kans wordt ook steeds groter dat we één of meerdere gieren gewaar worden. Ter hoogte van de Col d’Arthé (937) treffen we voor het eerst een paar cayolars (primitieve onderkomens voor herders). Van hieraf gaat het onregelmatiger omhoog, waarbij we de gelegenheid hebben om tussentijds te recupereren. Het uitzicht wordt bepaald niet minder spectaculair. We bevinden ons hier ook op een steenworp afstand van de Frans-Spaanse grens. Vanaf het voorlopig hoogste punt van 1150 meter, iets voorbij de Col d’Arthaburu (1119) gaan we via een grote S-bocht afdalen, waarbij we rechts van ons een machtig uitzicht hebben op meerdere kuddes koeien-, paarden- en schapen.
Wanneer het enigszins afvlakt treffen we weer een paar cayolars. Niet onbelangrijk is dat hier ook een kraan is, zodat de bidons kunnen worden bijgevuld. Iets verder gaan we weer circa 150 meter omhoog om vanaf de Col de Sourzay (1140) een zelfde aantal hoogtemeters af te dalen naar het Plateau d’Iraty. Hier tref je een tweetal (eenvoudige) horecagelegenheden. Hier ook zou de volgbus weer in contact kunnen komen met het peloton, want de achter ons liggende weg leent zich niet bepaald om hierover met een relatief brede bus omhoog te rijden.
Vanaf het Plateau d’Iraty gaan we min of meer trapsgewijs omhoog door het bosrijke gebied van de Chalets d’Iraty, het meest westelijk gelegen langlaufgebied van de Pyreneeën. De van deze kant niet al te zware klim eindigt op de Col Bagargui (1327), waar zich ook een winkel en een café-restaurant bevinden.
De afdaling van de Bagargui is ongemeen steil. Tot Larrau klimmen we daarna nog iets en vervolgens gaat het verder omlaag tot de splitsing met de D-113. Op een hoogte van minder dan 300 meter gaan we beginnen met de klim naar (uiteindelijk) de 1540 meter hoge Col de Soudet. Aanvankelijk gaat het nog rustig met het riviertje omhoog naar Ste Engrâce. Daarna gaat het weer een stuk heftiger omhoog, in eerste instantie naar de Col de Suscousse (1216). Het vervolg naar de Soudet gaat gepaard met een nóg steiler weggedeelte. Eenmaal op de Soudet moeten we helaas links afslaan. Inderdaad helaas, omdat de route naar rechts over de Col de la Pierre St. Martin (1760) naar Spanje van een ongeëvenaarde landschappelijke schoonheid is. We fietsen dus verder in N/NO richting en gaan daarbij min of meer trapsgewijs omlaag. De vegetatie is opvallend gedrongen, hetgeen te maken heeft met het opvallend poreuze karakter van de kalkstenen ondergrond. Er komen in dit gebied gouffres (grotten) voor, die meer dan 1000 meter diep zijn!
Vanaf de Col de Labays kunnen we nu rechtstreeks afdalen naar het hotel in Arette.