Dinsdag 11 september 2018

Het ontbijt was rustig verlopen. Anders dan anders werd het laatste ontbijt in het eerste hotel voorzien van heerlijk ontspannen lounge muziek. Op verzoek van Henk, daar wordt hij rustig van….. Stipt om negen uur stonden we te kijken hoe de straatmakers hun uiterst best doen om zo inefficiënt mogelijk twee stoepbanden er uit te halen. Ook dit tafereel draagt bij aan de rustige sferen waarin wij verkeerde. Zouden we eigenlijk nog gaan starten??? Ron en Hein gingen eens kijken waar de rest van de groep was. Iedereen stond relaxt te wachten tot de batterij van de derailleur van linker broertje van Hoebergen was opgeladen……..was die muziek wel eigenlijk een goed idee???? Enfin een halve ochtend verder, kwam gelukkig de verlossende vraag, welke kant moeten we uit? Heerlijk genieten in de ‘tweede helft van de ochtend’ zon, bolde we de eerste 10 km richting de eerste klim Col de…..weet ik niet meer. Een mooie klim die de beenspieren lekker opwarmde en dat bleek nog goed vast pas te komen. De afdaling ging als de dagen ervoor ‘de wals’ voorop en de rest erachter. De tweede klim Col de ‘weet ik ook niet’, verliep eigenlijk ook als de andere makkelijk onderin en hoe verder en harder je fietst, hoe zwaarder de klim wordt. De derde klim was de verrassing van de dag, dank aan de route bouwers!! Iedereen waardeerde deze klim op zijn manier. Persoonlijke records zijn verbroken en grenzen zijn verlegd, was dit wel goed voor eenieder? P.s. ma ik bel vanavond wel even terug. Nog een paar afdalingen en een klimmetje en de lunch zou zich aandienen. Volgens mij was het al ruimschoots tijd voor de borrel, maar gelukkig zijn er gastvrije fransen die ons toch nog wilde afzetten. De eerste restauranthouder had geen behoefte om wat geld te verdienen aan dertien uitgedroogde en verhongerende -als Belg verklede- sportmannen. Gelukkig de tweede wel, na wat gezeur over de fietsen kwam de sfeer er goed in. Veel keus op de menukaart, weinig mogelijkheden in de keuken. Dan maar 11 keer kip met friet. Mart en Gerrit hadden het geluk dat ze met de bus mochten rijden. Na de lunch (had ook borrel kunnen zijn) vol gas omlaag. Met wat grind op de weg en wat remsporen op de weg, is iedereen veilig onderaan gekomen. Inmiddels met een gezonde tegenzin, stond er weer een mooie klim te wachten. De ene wat frisser dan de ander, zo werd iedereen geholpen om de klim te behalen, of werd er vriendelijk doch dwingend verzocht om of hard vooruit te fietsen of achter in het wiel te gaan hangen, maar de kop overnemen…….dat zeker niet. Zoals er een mid-life crises is na de 40 jaar, zo moet er ook iets zijn na de 60 jaar....... Na nog een afdaling en een smerig lang laf hellinkje, kwam iedereen toch nog uitgeput aan bij ons nieuwe hotel. Gelukkig hier ook een heerlijk en verfrissend drankje en een heerlijk avondmaal, Ron werd er stil van…..WEL!!!!!
Quiz vraag: hoelang (in minuten) duurt het opladen van een grijze Shimano voor derailleur van 6 jaar oud?