Vrijdag 13 september 2019

Donderdagavond is nog lang gedebatteerd over de te rijden route op vrijdag. Wordt het de easy, medium, heavy of diamant variant? Zoals in een echte democratie worden alle voors en tegens naast elkaar gezet. Daarbij komt het gemaakte routeboek goed van pas. Met name de routeprofielen worden uitgebreid bestudeert. Uit de vele routes, varianten en opties, lijkt het dat er nog te weinig keus is en zoals ook vaker in de 2de kamer rolt er voor het slapen gaan nog geen eenduidige keuze uit. De dag van morgen en het gevoel in de benen zal moeten bepalen wat er gaat gebeuren. Na het ontbijt staan we rond 9:00 uur startklaar maar ook dan is het nog niet geheel duidelijk. Een driemanschap kiest uiteindelijk voor de beklimming van de Col de Vars en de rest gaat voor de Col Agnel, het dak van deze fietsweek op ruim 2700 meter. Vanuit het hotel toch nog ruim 1700 hoogtemeters te overbruggen. Het driemanschap besluit om als opwarmer met de rest het eerste deel door de vallei af te leggen en daarna te keren en de Vars te gaan bedwingen. Het straffe tempo in het begin wordt niet door iedereen ervaren als een opwarmer, maar voelt al meteen als een beklimming. Door dit tempo ontstaat er een breuk in het Vélo-peloton. Echter niet bij het beoogde driemanschap. Een van hen voert immers het tempo op aan de voorkant van het peloton. Een van de Agnel beklimmers zit echter achter de breuk en mist daardoor de aansluiting. De twee stoplichten die ons onderweg nog even ophouden doen de rest. Gerrit zit bij de voorste gelederen en Ton mag de achtervolging in gaan zetten. Zoals uit het peloton al wordt opgemerkt “de tour wacht op niemand, zelfs de Velo soms niet”. Bij de splitsing naar de Col d’Izoard komt hij weer bij ons en besluit ook nu niet te wachten en zijn weg te vervolgen naar de Col Agnel. Daar aangekomen besluit hij toch te wachten (na enkele wijze woorden van een maatschappelijk werker) en starten we met 10 man aan de beklimming van 20 kilometer. Frank en Johan zijn ondertussen omgedraaid en begonnen aan de beklimming van de Col de Vars (maar was dit nu de Diamant versie die niet volledig gereden wordt of een andere variant die niet in het route boek staat…..). Het routeprofiel en de verhalen over de Col Agnel heeft onnodig voor nervositeit gezorgd. De beklimming loopt goed. Het eerste stuk liggen de stijgingspercentages rond de 8%. In het middendeel zwakt dit af naar rond 4 a 5%. Een schitterend landschap ligt voor ons. De marmotten genieten hier ook van en liggen links en rechts van de weg bij te kleuren in de zon. Ongeveer 5 kilometer onder de top begint het serieuze werk. De stijgingspercentages lopen op naar 10, 11, 12 en soms zelfs 13%. Maar een Vélorenner laat zich niet van de wijs brengen. Ketting strak houden en zorgen dat de wielen blijven draaien zo komen we boven. Op de top wordt netjes op iedereen gewacht en de nodige foto’s gemaakt. De snelle jongens besluiten tijdens het wachten nog even af te dalen richting Italie. Maar ook zij zijn weer boven als de laatsten van het Vélopeloton op de top arriveren. Na een mooie afdaling, met de nodige fotomomenten onderweg, arriveren we onderaan de klim waar we bij de lokale bakker energie aanvullen met cola, pizza en broodjes. Enkele hebben nog een lusje gedaan langs St. Veran, een mooi oud berg dorpje, met een schitterend uitzicht op de mooie rots partijen. Vervolgens terug richting Guillestre waar in de kloof ook nog een paar keer wordt gestopt voor een foto van het prachtige landschap of van elkaar. Bij het hotel aangekomen treffen we ook Frank en Johan. Zij hebben de bussen afgetankt en de gehuurde fiets al geretourneerd. Onder het genot van een biertje wordt nog even de dag doorgenomen en kijken we terug op een prachtige fietsweek. Vanavond de bussen nog laden zodat we morgenvroeg weer op tijd naar Meijel kunnen….en niet te vergeten een laatste drankje in de tuin onder de boom. Wat een perfecte plek is dat om iedere dag de fiets dag mee af te sluiten en de avond te beginnen.
Tot morgenavond in Méél!

We sluiten af met Rule#90 // Never get out of the big ring.
If it gets steeper, just push harder on the pedals. When pressed on the matter, the Apostle Johan Museeuw simply replied, “Yes, why would you slow down?” It is, of course, acceptable to momentarily shift into the inner ring when scaling the 20% ramps of the Kapelmuur