Dag 4, maandag 4 september 2017

Vandaag een zware dag op het programma. Een tocht van ruim 130 kilometer met in totaal bijna 3000 hm te bedwingen. Gisteravond hadden we ruim voldoende voedingsmiddelen binnen gekregen. We kregen een ruime en gevarieerde maaltijd voorgeschoteld te beginnen met pompoensoep gevolgd door een quiche, salade, diverse vleesgerechten met een Catalaans toetje toe. Bij ons ook wel bekend als crème brulee. Tijdens de maaltijd hebben we nog een toost uitgebracht op Sjef. Vijf jaar geleden was hij er nog bij en wij zijn ervan overtuigd dat hij van boven onze verrichtingen volgt. Daarnaast ook nog een moment stil gestaan bij Maartje de Wit. Zij zou op 3 september haar 29ste verjaardag gevierd hebben. Voor Lion was het dan ook een dag met dubbele gevoelens maar hij liet ons weten dat hij er wel met volle teugen van kan genieten.
Vanmorgen na wederom een goed ontbijt beklommen we onze carbon en stalen rossen. Na een korte daling volgde al snel de eerste uitdaging van de dag, de beklimming van de col de la Traba. Na ongeveer 10 kilometer bereiken we de top op 1480 meter. Op de top wordt gehergroepeerd en na wat versterkingen van de inwendige mens beginnen we aan de afdaling. De kwaliteit van het wegdek is niet geweldig, zeg maar gewoon slecht. Er is geasfalteerd, gaten zijn op nieuw gevuld of niet. Maar een wals hebben ze hier in ieder geval niet gebruikt. Ook in de Pyreneeën is er dus voor Henk nog werk genoeg. Net voor de middag beginnen we aan een knoeperd van een beklimming. We gaan naar de top van de Puerta del Cantó. De top daarvan ligt op 1725 meter en als je dan van 600 m afkomt heb je heel wat klimkilometers voor de boeg. De klim is onregelmatig met uitschieters tot 10 a 11%. Onze chauffeurs van vandaag, Johan en Huib wachten ons boven al op met de nodige proviand die ze in Andorra hebben ingeslagen. Even is er nog twijfel of ze met de busjes volgeladen met tassen de grens wel overkomen. Op de top wordt er gepicknickt in de luwte van de bussen. Daarvoor heeft Johan eerst nog een paar toeristen lelijk aan moeten kijken omdat zij dachten mooi van dat plekje gebruik te kunnen maken. De broodjes, koeken, cola etc gaan er in als koek. De renners zijn uitgehongerd. Op de top besluit Toon dat hij voor vertrek, eerst de lokale vegetatie nog van meststoffen dient te voorzien. De onverteerbare resten van het avondmaal en ontbijt laat hij daar achter zodat ze ook geen verdere belemmering vormen voor de rest van de dag. Er volgt een schitterende en snelle afdaling over een mooie en brede weg. Een afdaling van ongeveer 20 kilometer naar een hoogte van 700 meter. Voordat we de klim naar het hotel aanvangen wacht ons eerst nog een klimmetje van een kilometer of 8 naar wederom een hoogte van 1200 meter. Daar moeten we wat langer wachten op de achterblijvers. Zij zijn onderweg nog geconfronteerd met een lekke band. Gelukkig is het de techneut van het stel en is het euvel snel verholpen. Na wederom een mooie afdaling volgt een rustige rit over de grote weg, waar we over het algemeen netjes achter elkaar blijven om uiteindelijk af te slaan richting Arestui. Daar slapen we vanavond. Voor de kenners onder ons, het Harry Potter dorp. Een ding is duidelijk hier is de afgelopen jaar niets meer gedaan aan de weg. Deze was 5 jaar geleden al slecht en nu is het soms tussen de gaten zoeken naar de weg. Op bepaalde stukken ligt alleen nog gravel. De laatste 4 kilometer is het dan ook nog behoorlijk werken om de laatste steile hoogtemeters van de dag weg te werken. Onze chauffeurs van vandaag hebben al kwartier gemaakt en de tassen naar binnen gedragen. De kamers en bedden worden verdeeld en voor het eerst sinds 2 dagen heeft iedereen weer een eigen bed ter beschikking.
Quizvraag van vandaag: Wie maakte op het eind van de derde beklimming de veelzeggende opmerking, “ik dacht dat een zware dag zou worden vandaag?”