Dag 7 donderdag 7 september 2017

Uh uh uh, waren vanmorgen de eerste woorden van de gastvrouw die enkele naar koffie hunkerende Velo-renners op hun plaats zette omdat ze dreigde voor te kruipen in de rij van het ontbijtbuffet. Nadat iedereen zijn plankje had volgeladen met de nodige vitaminen, mineralen en meststoffen kwam er een homemade cake voor de dag met kaarsjes erop. Die was bedoeld voor onze jarige klimgeit Ton die vandaag alweer 60 lentes jong is geworden (je zou het niet zeggen). Alle (2) kaarsen werden in een keer uitgeblazen en de cake in 13 stukken verdeeld.
Omdat we vlak onder de top van de Col de Soulor hadden overnacht was het nog een kleine kilometer naar de top. Zo konden we op deze mistige ochtend de stramme beenspieren los schudden. Na een korte afdaling konden we direct aan de bak om de Col d’ Aubisque (1709 m) te beklimmen. Op de steile flanken van deze klim kwamen we langs het monument van Wim van Est. Die hier op 17 juli 1951 tijdens de afdaling een val van 70 (!) meter overleefd, helaas te koste van de gele trui. Even later dachten we nog een stukje gele trui in de boom te zien hangen. Maar na overleg met onze boomdokter bleek dit een van de eerste herfstbladeren te zijn. De weg naar de top werd mistiger en mistiger en werd zelfs een koe aangezien voor een klimgeit.
Een frisse lange afdaling in de mist deed ons beslissen om onderin het dal een lekkere opwarmer te nemen in de vorm van koffie en warme chocolade. Nadat het inwendige weer wat was opgewarmd hebben we de spieren warm getrapt richting de voet van de Col de Marie Blanque (1035 m). Een ongelijkmatige klim van 7 kilometer door een mooie omgeving die eindigde op een modderige top. Toon merkte nog op dat het meer weg had van een Col de Marie Brune. Vlak onder deze top werd ons nog even schrik aangejaagd dat de laatste kilometer een gemiddeld stijgingspercentage van 12,7 % zou hebben. Maar dit was waarschijnlijk maar 2,7%.
Een voorzichtige afdaling over een vochtige weg bracht ons naar de lunchstop voor een warme maaltijd. De keuze was reuze: een stokbrood ham of een bord friet. Vive la France... Op het terras troffen we nog een groepje Zweden die nagenoeg dezelfde C2C trip aan het rijden waren. Maar dan wat minder kilometers en hoogtemeters.
De laatste 30 kilometer bevatten nog 2 korte maar pittige beklimmingen. Eerst de Col d’Ichere (674 m) en Col de Lie (600 m). Hier liepen de stijgingspercentages nog enkele keren hoog op. Ook kwamen we nog door het dorpjes Aste. Even dachten we via Heusden terug naar Meijel te rijden, maar helaas.
De laatste 8 kilometers voerde over een glooiend parcours waar op enkele korte hellingen nog flink werd aangezet. Hier werd nog even gestreden om de bergpunten tussen de jongste en oudste renner onder ons.
We eindigde onze etappe vandaag in Montery, waar we onze batterijen weer opladen voor de laatste 2 etappes.
Quizvraag voor vandaag: Wim van Est, zijn hart stond stil maar wat deed het nog?
A demain! Tot morgen.